Τα παραμύθια μου

Κι ύστερα ήρθε ο καιρός που δεν χωρούσαν

άλλα παραμύθια  μέσα στη καρδιά μου,

μπουκέτα τα ‘κανα,  τά δενα με χρυσοκλωστή από υποσχέσεις

και τα χάριζα στους περαστικούς,

-           πάρε κόσμε, πάρε, τζάμπα, τα χαρίζω,

οι πιο πολλοί με αποπήραν και με φωνάζανε τρελό.

Ύστερα, πήρα όλα όσα μου απόμειναν και τα ΄κανα τραγούδια

λέξη προς λέξη τα τραγουδούσα

και τα σκορπούσα στον ουρανό,

ανέβαιναν ψηλά κι ύστερα πάλι κουρασμένα

κούρνιαζαν αποδιωγμένα μέσα στην καρδιά μου,

κοιμόντουσαν για λίγο, έτσι ξαπόσταινα κι εγώ.

Ύστερα πάλι, τα ‘παιρνα έτσι ζεστά και τα διαλαλούσα,

-          Πάρε κόσμε, πάρε, τζάμπα, τα χαρίζω

Και σιγομουρμούριζα,

-          Πάρτε τα παραμύθια μου, μήπως και βρω ξανά

τα χαμένα όνειρα μου….

Νύχτωσε, ψάχνω για τ’  όνειρο μου, που ήταν σαν φως,

απών,

γυρίζω το κλειδί κι αμολώ  τα σκοτάδια μου,

τρέφω τους φόβους  μου

κι αναμασώ  προσχήματα και  ψέματα,

φτύνω αλήθειες,

μ’ ένα βλέμμα μου σπάζω τους καθρέφτες σου

κάλπικο το είδωλο μου πάνω τους,

βυθίζομαι ξανά στα σκοτάδια μου

η σιωπή μου γίνεται ουρλιαχτό,

όλα έσβησαν μ’ ένα κοίταγμα.