Κυριακή 15 Μαΐου 2016





Μοναξιά

Νύχτωσε και ένα φεγγάρι πνιγμένο
κουβαλά στις πλάτες του μια σκοτεινιά υγρή
γεμάτη ανεκπλήρωτους πόθους και μια πηχτή σιωπή

Τέτοιες βραδιές είναι που σεργιάνι βγαίνουν οι σκιές
κι απέλπιδα γυρεύουν να γίνουν σώματα θνητά,
παραμονεύουν ανάμεσα στα φύλλα μιας αμυγδαλιάς
που δεν πρασίνησε την Άνοιξη
και ψηλαφίζουν το σκοτάδι για να ν΄ανταμώσουν
ψυχές θλιμμένες  π’ αφήνουν τα βήματα τους στην άμμο
αλλά  πριν κάποιος τα βρει και τ’ ακολουθήσει
άπονα τα σβήνει το φουσκωμένο ακρογιάλι

Τέτοιες βραδιές είναι που γεμίζει ο αέρας λέξεις,
λέξεις στοιχειωμένες, πικραμένες
λέξεις που σαλεύουν, βουβές
λέξεις που σμίγουν και γίνονται καμβάς
σαν φωτογραφία ψυχής μεθυσμένης
απ’ το πικρό νερό της  μοναξιάς.